Nog twee weken te gaan alvorens ik op zondag 28 oktober mijn allereerste halve marathon ga lopen op de Brussels Half Marathon. De laatste weken en dagen vliegen zo snel voorbij. En er is op zo’n korte tijd ook zoveel gebeurd. Zoals ik vorige week al vertelde, heb ik me tijdens mijn laatste training gekwetst aan mijn voet. Weeral die Achillespees. Maar deze keer aan mijn linkervoet. Daardoor is het volledige trainingsschema dat ik voorbereid had, compleet in het water gevallen. Van lopen is er de afgelopen 10 dagen geen sprake geweest. Ik had gehoopt dat de pijn na 4-5 dagen wel over geweest zou zijn en dat ik daardoor mijn looptrainingen snel weer zou kunnen oppikken. Maar niets was minder waar. Hoe is de voorbije week gegaan? Hoe gaat het met de pijn? Maar vooral: Ga ik de halve marathon meelopen? Daar vertel ik je in deze blogpost alles over.
Vorig weekend is het allemaal begonnen. Na mijn looptraining voelde ik de pijn in mijn Achillespees. Ik heb toen bewust de beslissing genomen om de run tegen kanker, die zondag gepland was, af te zeggen. Omdat de pijn dragelijk was en ik op tijd gestopt was met lopen, had ik gehoopt om na een aantal dagen de looptrainingen weer op te kunnen pikken. Maar helaas. Dat was te mooi om waar te zijn. De pijn verergde niet, maar verminderde ook niet. Ik wist dus dat als ik zou gaan lopen, ik het dan alleen maar erger zou gaan maken. En dan had ik zeker een kruis kunnen maken over de Brussels Half Marathon. Wat echt het laatste is wat ik wil, want ik heb hier al zo lang naar uitgekeken.
Heb ik dan de hele week stilgezeten? Nee hoor, gek! Stilzitten is echt niets voor mij. En zeker nu niet, met de halve marathon die bijna voor de deur staat. Als ik niet kan lopen, dan wil ik op zijn minst blijven bewegen. Daarom verving ik mijn geplande looptrainingen door te gaan fitnessen, fietsen en wandelen. Zonder al te veel druk te zetten op mijn Achillespees. Niet het liefste wat ik doe, maar het is beter dan niets. Geloof me, ik heb echt de hele week lang gebaald. Maar wat nu? Ondertussen voel ik wel verbetering in mijn blessure. De laatste twee dagen is de pijn fel verminderd. Ik heb er dan ook de hele week lang héél veel ijs op gelegd, voltaren gel op gesmeerd en ontstekingsremmers genomen. Ja hoor… Geduld is een mooie deugd.
Wat ik volgende week ga doen, weet ik nog niet. In het beste geval ga ik dinsdag of woensdag voor het eerst weer lopen. Een korte looptraining weliswaar. De langeafstandstrainingen die gepland stonden voor de halve marathon, zullen voorlopig niet meer aan bod komen. Of ik voldoende voorbereid ga zijn voor de Brussels Half Marathon? Neen, dat weet ik nu al. Maar we maken er het beste van. Ik zou het voor geen geld willen missen. Het zal misschien moeilijker en trager gaan dan ik had gepland, maar ik kan vandaag maar aan één ding denken. Dat is de finishlijn van de halve marathon, waar ik de laatste 6 maanden zo hard voor getraind heb, halen.
Train with Luna 